Dag 70, 2-november-2010
Dag 70, 2-november-2010
Vandaag zouden we de hele dag doorbrengen in het wildpark waar we ook hebben geslapen. Allereerst stond er het ontbijt op de planning. Dit vond, net zoals het avondeten van de dag ervoor, plaats in het restaurant gelegen aan het meer. We kregen een lekker uitgebreid ontbijt met de nodige dierengeluiden op de achtergrond.
Na het ontbijt besloten we in ons hutje de rest van de dag te bespreken. Omdat Nadine zich nog niet zo lekker voelde, besloten we elkaar op te splitsen. Zo ging Sven als eerste een activiteit
ondernemen. Sven ging samen met een ander stel, onder begeleiding van een gids, 2 uur lang met de mountainbike fietsen door het park. Een vermoeiende rit, aangezien het vandaag alweer erg warm was.
Britt en Caressa keken in die tijd, samen met Nadine, een dvd in de hut.
Toen Sven om 12.00 uur terug kwam, waren Caressa en Britt aan de beurt om de omgeving te ontdekken. Zij deden dit echter op een paard. Onder begeleiding van een gids stonden ze met de paarden
midden tussen de wilde dieren. Een bijzonder ervaring.
Nadat we weer allemaal terug waren in onze hut, besloten we iets te gaan eten in het restaurant. Gelukkig voelde Nadine zich inmiddels weer iets beter en konden we met ons vieren het park gaan
ontdekken, maar dit keer met de auto. We wisten al dat onze auto niet zo stevig was dan de vorige auto. We wisten ook dat er 4x4 wegen in het park waren, waar je met een gewone auto niet moet
rijden. En we waren er na een half uur rijden ook al achter dat de kaart van het park niet klopte. Zo gebeurde het dus dat ‘de 4 Nederlandse studenten' midden in het park, zonder ook maar enig
telefoonbereik, vast zaten in het park. Nadat we een verkeerd weggetje waren ingeslagen, hadden we een gedeelte van de onderkant van onze auto over de weg slepen. Oeps!!! Wat nu?!? Wij vier met
autopech, zonder telefoonbereik midden in een wildpark.
Gelukkig spotte we al snel een mannetje in een groen pak en een geweer... een ranger! Gelukkig wist deze ranger onze auto te repareren met een simpel touwtje. Na veel ‘baie dankies' gingen we
direct terug naar ons hutje. Geen haar op ons hoofd wat eraan dacht om nog verder het park in te rijden.
Terwijl Britt, Caressa en Sven af wilden koelen d.m.v. een waterijsje, nam Nadine nog even een duik in het zwembad. Nadat we bij waren gekomen van ons avontuur, afgekoeld waren en ons hadden
opgefrist, was het tijd om te gaan eten in het restaurant.
Na het eten genoten we met ons viertjes van de Afrikaanse dans, die buiten naast het kampvuur werd opgevoerd.
Terug in ons hutje besloten de dames maar eens te beginnen aan een andere serie... ‘Gossip girl'. Sven vond het een beter idee om een computerspelletje op zijn laptop te spelen.
Een uurtje verder zijn we allemaal in ons krakende bedje in slaap gevallen.
Wist je dat...?
- - Het hier vandaag de warmste dag tot nu toe was van dit jaar?
- - Het aantal mieren van gister in onze hut, zich inmiddels heeft verdubbeld?
- - Wij er vannacht achter zijn gekomen dat krakende bedden enorm irritant kunnen zijn?
- - Sven de dames moest bevrijden van een insect in onze hut, maar hij dit insect niet buiten de deur wist te krijgen?
- - We toevallig een gesprek opvingen van 2 Duitse meiden, die de mensen die doen bungy jumpen maar gekke vonden die ‘lebensmüde' zijn.
- - Wij hier inmiddels anders over denken?
Reacties
Reacties
whahahahaha...lebensmude :P
gekke duitsers! had ze even verteld dat jullie alles behalve lebensmude zijn ;)
xx
Hoi hoi,
Normaal hebben de mensen van over de palen altijd zo'n grote m..d, en nu blijkt maar weer dat het grote bange sch...ters zijn. Een BRAVO voor jullie, jullie weten wel beter.
Zeg wat jammer met de pech aan de auto, nu hebben jullie het park niet helemaal gezien. Of toch ?? Nou veel plezier nog, jrus 't Yvonne
Hoi Afrikaanse kanjers
Toch nog bijna een spannend avontuur met klimax zoals je vaak in boeken leest,toch?
Het is al met al toch een groot werk avontuur geweest waar je je leven lang over kan praten en ervaring kan uitputten voor je verdere leven.Het grote avontuur zit er trouwens bijna op Dames en Heer.Ben benieuwd wat jullie hier verder mee gaan doen.
Misschien willen jullie wel terug naar dit land of een ander ontwikkelings land.Of eens maar nooit weer.De toekomst zal het leren.Ik hoop en weet bijna zeker dat jullie er geen spijt van hebben dit gedaan te hebben.Nogmaals iedereen met gevoel zal respect tonen voor deze stage,want dat was het tenslotte.
Ik wens jullie nog een leuke laatste week en een veilige terug reis naar het ondertussen kouwe kikkerlandje.Veel liefs voor jullie allemaal en in het bijzonder onze Nadine
Walter en Dini
Lebensmüde??? Was ist dass?
Fear is temporary, regret is for ever.
Gelijk hebben de mannen van Bloukrans.
Nicole
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}