Tjah, hoe zullen we vandaag eens beginnen? Zullen we het dagjournaal vandaag anders starten? Helaas, de dag begon zoals alle andere. De wekker gaat af en we duwen de wekker weer af. We proberen onze oogjes open te krijgen, zonder succes! Vijf minuten later gaat de wekker opnieuw. Nu moeten we toch maar echt opstaan. Vermoeid lopen we naar de badkamer. Op zoek naar de tandenborstel met tandpasta. Snel de haren maken, en dan komt alweer het grote probleem. Wat gaan we vandaag aantrekken? Dit T-shirt is verkreukt, dat truitje is te koud, in deze broek zit een vlek en in dit topje is het weer te warm. Na toch een keuze gemaakt te hebben, tijd voor het ontbijt. Vers brood met een mix van Bulgaarse en Griekse yoghurt en lekkere rozijnen muesli. Een vers kopje koffie of thee maakt het ontbijt af. Het lijkt dat dit allemaal een eeuwigheid kost, toch zijn we nog nooit te laat gekomen. In tegenstelling tot de Afrikanen, zijn we altijd op tijd. Maar je zult zien, behalve vandaag. Zoals jullie in het dagjournaal van gisteren konden lezen, bestond onze dag vandaag voornamelijk uit vrijwilligerswerk. We zouden gaan werken in het weeshuis dat we gisteren bezocht hadden. 9.00 uur zou de taxi klaarstaan. Aangezien de wekker al om 8.00 uur ging hadden we tijd genoeg. Niet dus! Om 8.40 uur ging de deurbel. Vloekend en tierend (beetje overdrijven mag wel!) pakten we zo snel mogelijk onze spullen.

Voordat we daadwerkelijk onze handen uit de mouwen gingen steken in het weeshuis, maakten we een stop bij de supermarkt. Hierover kunnen jullie meer lezen in de Weekjournaal Special.

Aangekomen in de armzalig uitziende township begon het werk. Het knuffelen, voorlezen, knuffelen, kleuren, knuffelen en huilende kinderen van de vloer oprapen kon beginnen. Oohw ja, hadden we al verteld dat we ook veel geknuffeld hadden? Naast dat onze handen het erg druk hadden, werden ook onze neuzen op de proef gesteld. Welke baby had nu weer de broek vol? Het had iets weg van Wie is de mol?.. Op zoek naar de dader! Na de luiers verschoont te hebben was het tijd om…. Ja hoor, te knuffelen. In het weeshuis leven op dit moment 30 kinderen. Te bedenken dat alleen Colleen, haar man en wat moeders hier zijn om te helpen, was onze hulp meer dan welkom. De kinderen missen de individuele aandacht. Dit was overduidelijk te zien. Gelukkig wist Colleen te melden, dat er steeds meer vrijwilligers (meestal uit Europa) zijn, die in dit weeshuis een handje komen helpen. Zo is er op dit moment een Nederlands meisje (voor 5 maanden) aan het werk, en komende zondag komt hier nog een Duitse jongen bij. Het is voor ons dan ook geweldig om te ervaren dat onze aanwezigheid, meer dan gewaardeerd wordt. Niet alleen door Collleen, maar ook door de kinderen.

Klinkt geweldig toch? Hele dag knuffelen en werken met kinderen, die met alles blij zijn. Niet is minder waar.. Ondanks dat we hier een geweldige dag hebben gehad, hebben we vandaag ook overduidelijk de andere kant gezien. Je moet je voorstellen dat Colleen regelmatig kinderen krijgt aangeboden (een andere woord is er simpelweg niet voor). Het is dan erg moeilijk om dit te weigeren. Van de 30 kinderen zijn op dit moment 3 kinderen besmet met het HIV-virus. Ondanks dat er medicatie beschikbaar is, zijn sommige kinderen er heel slecht aan toe. Naast dit soort, maar ook andere soorten ziektes, zijn vaak de sociale problemen nog erger. Sommige kinderen hebben geen ouders (meestal drugs- en alcoholproblemen of criminaliteit), of hebben hun ouders niet eens gekend. Het is ontzettend moeilijk voor deze kinderen, om vriendschap te sluiten met mensen en deze te vertrouwen. Waarom laat een moeder haar bloedeigen kind achter? Vaak is dit het gevolg van ongewilde zwangerschap. Verkrachtingen zijn hier dan ook dagelijks rituelen. Van sommige kinderen hebben we de hele dag geen enkele gezichtsuitdrukking kunnen ontdekken.

Na dit meegemaakt te hebben, was het voor ons erg moeilijk om afscheid te nemen. Zo had Nadine kinderen op de schoot liggen, die zich zo op hun gemak voelden dat ze in slaap vielen. Caressa mocht een baby de fles geven, en hem op zijn gemak stellen (dit lukte dan ook erg goed). Britt heeft de hele dag met een jongetje rondgelopen, die geen woord gezegd heeft, en geen enkele sprankel emotie heeft laten zien. Op het moment van afscheid, begon het jongetje te huilen en wilde Britt niet verlaten. Als laatste had Sven een met HIV besmet kind op de schoot. Ondanks haar enorm hoge koorts, heeft dit kindje genoten van het knuffelen en het gevoerde eten.

Na onze emoties weggedrukt te hebben, zijn we nog naar één andere plaats gereden. In deze township woonde Golden. Vroeger had deze man geen geld of verblijfplaats. In een droom werd hem verteld dat er op de nabijgelegen vuilnisbelt honderden bloemen te vinden waren. Na verschillende mislukte pogingen, kwam Golden in plaats van honderden bloemen, honderden gele en witte frisdrankblikjes tegen. Wellicht had het hier iets mee te maken? In een schuur ging hij aan de slag met dit blik. Van dit kosteloze materiaal maakte hij prachtige bloemen. Hier hebben wij er dan ook een paar van gekocht.

Na een emotionele dag, tijd om af te schakelen in de stad. We besloten te gaan eten in Cape of Cuba. Een Cubaans restaurant, waar de bediening helaas niet al te best was. Dit mocht onze avond niet verpesten, waarna we besloten terug te gaan naar Mama Africa. Opnieuw hebben we hier genoten van een prachtige Live-band. We hebben genoten van onze laatste avond in Kaapstad.

Wist je dat…?

• Nadine en Sven vandaag verrast werden door een salamander op hun kamer?

• Nadine de zanger van de Live-band wel eeeerg leuk vond?

• ze dit dan ook overduidelijk liet merken aan hem?

• op het moment dat we dit typen, iets hylarisch meemaken?

• je we hierover meer zullen vertellen in het dagjournaal van morgen?

• Britt de taxichauffeur een eenrichtingsstraat instuurde?

• we vandaag bijna getuigen waren van een steekpartij?

• het daarom dus maar goed is dat hier overal zoveel beveiliging rondloopt?