Vandaag staat de townshiptour in Kaapstad voor ons op de planning. Iets waar we allemaal lang naar uit hebben gekeken. Na een heerlijk omeletje gegeten te hebben, wachten wij buiten op ons vervoer. Na twintig minuten wachten (ja ook in Kaapstad kent men de Afrikaanse mentaliteit) komt het busje aan, met daarin Edith en haar reisgenoot.

Na even bij gekletst te hebben komen we aan in de eerste township. Allereerst brachten wij een bezoek aan Nellie. Nellie is een alleenstaande moeder van drie kinderen. Voorheen woonde zij met drie gezinnen in een kamer van vier bij drie meter. In dit gebouw woonden honderden mensen, waardoor de privacy en veiligheid erg laag was. Misbruik en verkrachtingen komen in deze huizen erg veel voor. Vanuit het project van Brian (tourleider) heeft Nellie een Wendyhuisje kunnen krijgen in de achtertuin van de welvarendere mensen in de township.

Vanuit Nellie gaan wij op bezoek bij het volgende gezin dat een Wendyhuisje bewoont. Aangekomen blijkt er helaas niemand thuis te zijn. Na een paar pogingen tot telefonisch contact besluiten we door te gaan. Dan echter komt een van de dochters thuis van school. Zij laat ons het huis zien en al snel komt ook haar zus thuis. Twee ongelooflijk lieve, mooie en spontane meiden. Na een tijdje gekletst te hebben en wat foto's gemaakt te hebben gaan we op pad naar het voormalige huis waar beide gezinnen woonden.

We zien de oude kamer van de zusjes. Dit is een klein hokje waar wat bedden in staan. De geur bij binnenkomst is veelzeggend. Hygiëne en veiligheid is hier ver te zoeken.

Na deze drie indrukwekkende bezoeken vertrekken we naar de volgende township. Hier bezoeken wij ‘Little Angels'. Een crèche waar ongeveer 30 kinderen van 07.00 tot 19.00 verblijven. De kinderen genieten net van hun warme maaltijd als wij een kijkje binnen nemen. Het aangebouwde huis van golfplaten dient als speelruimte, slaapruimte maar ook werkruimte voor de basisschoolkinderen.

Vanuit de crèche rijden we naar ‘Heaven's Shelter House'. Een opvang voor misbruikte vrouwen en kinderen. Ook dit is zeer indrukwekkend. Een mooi groot gebouw waar veel mensen bij elkaar wonen. Echter is het duidelijk zichtbaar dat de vrouwen en kinderen die hier leven veel mee hebben gemaakt. Hun gezichten lijken uitdrukkingsloos en leeg.

Vanuit het opvanghuis vertrekken we voor onze lunch. Deze zullen we vandaag nuttigen bij de plaatselijke bevolking. We stappen uit bij een klein betonnen ‘Mandela' huisje. Hier staan ons twee oudere dames op te wachten. Zij hebben samen een heerlijke lunch gekookt. Rijst met gehaktsaus, aardappelen en kippenbouten. Als toetjr krijgen we een warme appelbol met vanillesaus. Heerlijk!

Na de lunch is het dan zo ver. We gaan op weg naar Colleen's place of hope. Hier wonen gemiddeld dertig kinderen in de leeftijd van 0 tot 18 jaar. Het gaat om weeskinderen, kinderen van drugsverslaafden ouders en vondelingen. Het is erg druk in huis, en eigenlijk is het huis te klein voor dit aantal kinderen. Morgen zullen we in dit huis een dag vrijwilligerswerk doen. En na onze eerste ontmoeting kunnen wij niet wachten hier een dag door te brengen.

Na ons bezoek aan Colleen, vertrekken wij naar de volgende township. Een zwarte township waar ongeveer een miljoen mensen wonen. Hier bezoeken wij een jongerenclub. De jongeren zullen ons laten zien wat zij dagelijks doen. Er wordt muziek gemaakt, gezongen en gedanst. Dit is ontzettend mooi en bijzonder.

We komen tijd tekort vandaag maar toch brengen we nog snel een bezoekje aan Rosie. Rosie verzorgt dagelijks voor 200 kinderen ontbijt en lunch. Dit doet ze vanuit een klein Wendy huisje midden in de township. Het verhaal achter deze mooie onderneming is als volgt. De kinderen in de township moeten te voet naar school, dit zijn vaak lange afstanden. Omdat er thuis geen eten is voor de kinderen, vergt de wandeling veel energie voor de kinderen. Hierdoor vallen sommige kinderen op school in slaap en kunnen zij zich slecht concentreren. Met als gevolg dat de kinderen het slechter doen op school en in hun ontwikkeling. Rosie wilde deze spiraal doorbreken door voedsel aan te bieden, zodat de kinderen zich beter ontwikkelen.

Als allerlaatste van de tour bezoeken we een voetbalelftal. Doordat er in de township geen plaats is om te trainen, voetballen de jongens langs de autosnelweg. Hier liggen vaak grote stukken gras waar de kinderen veel ruimte hebben. Echter is dit een gevaarlijke plek, zowel de weg er naar toe is gevaarlijk als de ruimte waar ze voetballen. Het elftal waar we vandaag naar toe gaan bevindt zich naast de afslag van de township. Om hier te komen moeten wij de drukke weg over steken en over de vangrail naar beneden klauteren. We bezoeken het elftal om hen spullen aan te bieden. Edith heeft namelijk in Nederland contact gehad met Bert van Marwijk. Hij heeft een aantal bijzondere spullen aangeboden als de officiële wk-tarining bal, voetbalpakken waarin de Nederlandse spelers op het WK hebben gespeeld, een poster en gesigneerde foto's. De spelers zijn dolblij als zij de spullen in ontvangst mogen nemen en kussen de spullen van vreugde. Na ook dit bijzondere moment meegemaakt te mogen hebben gaan we op weg naar huis.

Even snel opfrissen en dan meteen weer op pad. We hebben namelijk een tafel gereserveerd bij ‘Mama Afrika'. Een zeer bekend restaurant in Kaapstad. De meeste van ons gaan voor de mixed grill van Krokodil, Kudu, Struisvogel en worst van Springbok. Tijdens de heerlijke maaltijd genieten we van de live muziek. Een typisch Afrikaanse band. Caressa, Sven en Nadine besluiten dan ook na het eten nog even te blijven om van de muziek en een heerlijke cocktail te genieten. Wat een indrukwekkende maar mooie dag.

Wist je dat...

- Edith en Terrie ons vandaag hebben vergezeld tijdens het diner.

- Ook zij erg genoten van de muziek en het eten.

- Wij om vijf uur gewekt worden door het ochtendgebed van Moslims.

- Wij op dit moment verblijven in een moslimwijk in Kaapstad, dit het bovenstaande verklaart.

- Sven en Nadine alleen een bad hebben, geen douche.

- Zij dit beiden echter heerlijk vinden.